6 cz.3

Padraig właśnie przejechał swoją szablą po ramieniu Itachiego. Ten szybko mu oddał, rozcinając przeciwnikowi nogę. Oboje mieli już kilka ran po walce i byli zmęczeni. Jednakże żaden z nich nie zaniedbał przez to władzy nad bronią. Itachi zauważył, że Padraig stał niedaleko płomieni, które wcześniej wyznaczył. To jest ten moment – pomyślał i rozpoczął szybką serię ataków kataną. Padraig zaczął cofać się, wciąż utrzymując gardę. W końcu nadepnął na płomień i poczuł, że pali mu się but. Zaczął krzyczeć i wymachiwać szablą na prawo i lewo, usiłując ściągnąć obuwie. Itachi musiał uważać, gdyż o wiele trudniej było mu przewidzieć ruchy przeciwnika. Zrobił kilka uników i wytrącił mu szablę z ręki.

- Gdzie pierścień? – spytał ostro White.

Zrobił długą ranę wzdłuż tułowia Padraiga, jednak nie uszkodził serca. Irlandczyk upadł na ziemię, uprzednio wyrzucając palący się but.

- Jesteś głupcem, jeśli myślisz, że ci powiem – prychnął.

- I tak go znajdę. Pozostawię cię przy życiu, żebyś patrzył, jak twój okręt znów połyka morze.

- Ty przeklęty gówniarzu…

- Nie zwracałbym się tak do kogoś, kto może zrobić tak – rzekł i odciął kataną jego nogę.

Kate wprowadziła majtka do pomieszczenia, które niewiele różniło się wyglądem od kajuty Itachiego. Jednak było tam dużo więcej bogactw, prezentujących się okazale w obrębie wszystkich czterech ścian.

- Ojeeej. Jun nie wie, czy ma brać też inne klejnoty – zmartwił się.

- Myślę, że twój kapitan wolałby, żebyś je wziął – stwierdziła dziewczyna. – Czyli przyszedłeś po coś konkretnego?

- Tak. Jun szuka pierścienia.

- Niebieskiego?

- Tak. Wiesz gdzie on jest? – spytał, a Kate kiwnęła potakująco głową. – Jest tutaj?

- Poszukaj – odpowiedziała, skinąwszy głową.

Majtek przyjrzał się nastolatce, po czym zaczął przewracać różne rzeczy. W końcu stanął na środku kajuty, która po jego penetracji wyglądała, jakby przeszło po niej tornado. Jun podszedł do regału z książkami i wskazał na niego palcem.

- Tu? – zapytał, spoglądając na dziewczynę.

Ta tylko pokręciła przecząco głową. Jun zaczął biegać po pomieszczeniu, aż wszystkie papiery podleciały do góry. W końcu zatrzymał się i wbił wzrok w podłogę.

- Tutaj – rzekł zadowolony z siebie.

Kucnął i podniósł klapę. Wyciągnął z niej dużą brązową skrzynię, zamkniętą na metalową kłódkę.

- Ciężka.

Położył ją na podłogę i uważnie przyjrzał się zamkowi.

- No nie! Jak Jun ma to otworzyć?

- Kluczem – powiedziała dziewczyna.

- Go też Jun musi szukać? – jęknął z niezadowoleniem.

Kate znikła na chwilę za drzwiami, a po chwili wróciła z metalową rzeczą w ręku.

- Co zrobisz, gdy to zabierzesz?

- Jun wróci na ląd. Sumisu zatopi statek.

- Rozumiem. Proszę.

Dziewczyna podeszła do niego i podała mu klucz. Nachyliła się i pocałowała majtka w policzek.

- Jun dziękuje – wyszczerzył się z lekkimi rumieńcami.

Otworzył skrzynię i wyjął stamtąd złoty pierścień z błyszczącym, niebieskim, dużym klejnotem. Piękny. Następnie włożył inne bogactwa, rozrzucone po całym pomieszczeniu, do skrzyni, która i tak już była nimi do połowy wypełniona. Następnie zaczął ją ciągnąć w stronę wyjścia.

- Będę ci otwierać drzwi – zaproponowała Kate.

W końcu, z pomocą nastolatki, rudzielec wszedł na górny pokład.

- Jun dziękuje za pomoc – uśmiechnął się.

- Nie musisz. Mam nadzieję, że twój kapitan będzie z ciebie zadowolony.

Kate mówiła to z uśmiechem, lecz jej oczy wyraźnie się szkliły, a w głosie dało się wyczuć nutkę żalu.

- Jun też ją ma. Do zobaczenia.

Majtek pomachał jej ręką i zszedł na ląd. Tam zauważył dwie postacie stojące za płomieniami. Od razu zrozumiał, co się wydarzyło podczas jego nieobecności.

- Jun ma pierścień, kapitanie! – zawołał.

- Chodź tu – usłyszał głos Itachiego.

Rudzielec natychmiast pokazał się u boku swojego pana.

- Nie panuję już nad tym ogniem. Zabierz nas stąd – zażądał Itachi.

- Tak jest! – zasalutował.

Majtek złapał Padraiga za ubrania i wybiegł z nim za płomienny krąg. Wrócił po swojego kapitana i przeniósł go obok Irlandczyka.

- Nie miałeś problemów? – spytał Itachi.

- Nie. Była tam miła pani, która pomogła Junowi. Jun bardzo ją polubił – uśmiechnął się od ucha do ucha. – A ona chyba polubiła Juna.

- Rozumiem. Najważniejsze, że masz to, co chciałem – rzekł siadając ciężko na ziemi. – Teraz – krzyknął, odchylając się do tyłu.

Wtem z kryjówki wyszedł Sumisu. Wziął jeden z metalowych koszy pojemników i rzucił nim w okręt. Następnie wskoczył na niego, uderzając ogromną siłą w różne miejsca. Maszty zaczęły zwalać się na pokład. A statek znacząco przechylił się na jedną stronę i zaczął tonąć.

- Dejavu, czyż nie, Padraig? Leżysz na wpół żywy i patrzysz jak twój statek powoli idzie na dno.

- A żeby cię…

- Nie wiem, co czujesz…nigdy tak nie miałem. Ale mam nadzieję, że cierpisz.

- Tonie! Tonie! – zaczął wołać rozentuzjazmowany rudzielec.

Itachi pokręcił głową, widząc jak Jun biegał w kółko i wymachiwał rękoma, ciesząc się z widowiska urządzonego przez Sumisu. Kapitan podniósł się na nogi i podszedł powoli do skrzyni. Otworzył ją z radością sięgnął pierścień z niebieskim klejnotem.

- Byłeś głupcem, zabierając mi go – mruknął.

Przejechał palcem po obręczy, zupełnie jakby głaskał błyskotkę. Jednak jego uwagę odwrócił Sumisu, który zeskoczył na beton obok niego. Zwrócił się do Padraiga.

- Odpokutujesz teraz – powiedział do niego. - Jun, każ rozpocząć przygotowania do naszego powrotu na statek. Sumisu, spraw by Padraig zdychał długo. I pamiętaj, żeby nie było dla niego szans na przeżycie – rozkazał.

- Tak jest! – odpowiedzieli.

Majtek pobiegł w stronę okrętu, a Itachi usiadł na ziemi, opierając się o skrzynię. Był wykończony i wszystko go bolało. Przyjrzał się Sumisu, żeby zająć czymś innym myśli. Bosman miał szerokie ramiona i umięśnionej postawie. W ustach trzymał papierosa, co stanowiło nieodłączną część jego wizerunku. Włosy były koloru blond, tak jak jego kilkudniowy zarost. Jasnobrązowe oczy świeciły się, wpatrzone w żałosną postać Irlandczyka. Wyciągnął nunchaku. Itachi zwrócił więc wzrok w stronę granatowego nieba odzianego jasnymi gwiazdami. Słyszał uderzenia, pojękiwania i przekleństwa tuż obok siebie. Zerknął na chwilę, by spojrzeć na swojego wroga, który wyglądał wręcz obrzydliwie. Dookoła niego było mnóstwo krwi, a jedna ręka leżała wygięta pod nienaturalnym kątem. Itachi rzucił okiem na swojego podwładnego, ale szybko wrócił do wpatrywania się w niebo. Niesamowitą radość sprawił mu widok cierpiącego i powoli zabijanego Padraiga. Jednak nigdy nie lubił patrzeć, jak bosman kogoś uśmiercał. Ta lubość w jego oczach jest nieludzka – pomyślał. - Choć z drugiej strony, jestem do niego trochę podobny. Zastanawia mnie, czy Itami kiedyś kogoś zabiła? Z rozmyślań wybiło go zjawienie się rudego majtka.

- Już płyną, panie kapitanie – wyszczerzył się.

- Z czego się tak cieszysz? – zapytał Itachi.

- Bo Jun uwielbia patrzeć, jak duże okręty toną i to jeszcze z załogą – odpowiedział podekscytowany.

- Nie wspominałeś o jakiejś kobiecie na statku?

- Tak. Jun mówił kapitanowi, że pomogła mu miła pani – jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerzył.

- Zdajesz sobie sprawę, że ona też poszła na dno? – spytał dobitnie.

Kąciki ust majtka stanęły w naturalnym ułożeniu. Spojrzał się za siebie, a następnie na morze. Odwrócił się.

- Czy to znaczy, że…?

- Nie zobaczysz jej więcej – westchnął robiąc facpalma.

- No niee! Buuuuuu!

Uklęknął i zaczął lekko uderzać pięściami w ziemię. Nagle zatrzymał się i wbił wzrok w brzuch Itachiego.

- Co ty wyczyniasz? – zapytał kapitan.

- Krew – wskazał palcem na miejsce, w które się patrzył.

- Mam więcej ran – rzucił. – Elliot zajmie się tym. Nie martw się – odpowiedział, podnosząc się i patrząc na północny zachód. – Myślę, że już możemy iść na statek. Sumisu! Dołączysz do nas, jak skończysz. I nie zapomnij zabrać skrzyni.

Dotknął palcami pierścień, który wreszcie miał na palcu. Go wezmę ze sobą – dodał w myślach.

- Ten klejnot jest dla kapitana bardzo ważny, prawda? – zagadnął Jun, idąc przez obrzeża miasta Santiago De Cuba.

- Nawet gdyby nie miał dużego znaczenia i tak odebrałbym go w ten sam sposób. Jednakże akurat ten pierścień faktycznie jest dla mnie ważny.

- Czy Jun może wiedzieć czemu?

- Jest pamiątką po osobie, którą darzyłem wielkim szacunkiem i miłością, ale już dawno odeszła z tego świata.

- Jun rozumie.

Resztę drogi przebyli w ciszy. Rudzielec odezwał się dopiero, gdy dostrzegł ich okręt. Wpakowali na niego swoje szanowne tyłki Weszli na pokład, gdzie czekała na nich Asuma.

- Widzę, że misja się powiodła – stwierdziła, patrząc na dłoń Itachiego.

- Tak. Padraig zdycha w tym momencie. Statek poszedł na dno.

- Łeeeeeee! – majtek przytulił się do Asumy. – Jun nieszczęsny – jęknął.

Asuma spojrzała pytającym wzrokiem na kapitana, poklepując niepewnie majtka.

- Sama się go zapytaj. Mnie już wystarczająco powalił przytłoczył inteligencją. Pójdę do Elliot.

- Pójdę z tobą – postanowiła, po chwili zamyślenia.

Kapitan skinął głową, więc Asuma ruszyła za nim, wlekąc ze sobą Juna, który przyczepił się do niej. Gdy tylko weszli, Itachi został popchnięty w stronę jednego z łóżek. Lekarka spojrzała krzywo na Juna i Asumę.

- Nie patrz tak na mnie. To jemu coś jest – oburzyła się Takamichi.

- Czym cię zraniono? – zapytała Elliot, ignorując Asumę.

Podeszła do szafki obok biurka i zaczęła w niej grzebać.

- Zwykłą szablą – odpowiedział kapitan, rozglądając się po pomieszczeniu. – Gdzie jest Itamaki?

- Nie ma jej tu – rzuciła krótko, wyciągając kilka rzeczy.

- Tyle zauważyłem. Gdzie jest?

- Nie wiem.

- Niech tu przyjdzie.

- Myślę, że to nie jest dobry moment – rzekła sucho.

Postawiła wszystko, co było jej potrzebne na szafce obok łóżka. Następnie położyła ręce na biodrach i spojrzała znacząco na Asumę i Juna.

– Jeśli mam go opatrzyć, musicie wyjść.

- Za chwilę. Kapitanie, kiedy wróci Kikari? – zapytała Asuma.

- Co? – zdziwił się Itachi.

- Wysłałam ją po coś na ląd. Wróci może jutro, może za parę dni. Idźcie już – ponagliła ich, używając tonu, który nie przyjmował sprzeciwu.

Asuma przyjrzała się badawczo lekarce. Coś ukrywasz – pomyślała, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła. Jun po chwili pognał za nią.

Tymczasem Itamaki wisiała rozmawiając z Kikari, wciąż w tym dziwnym gorącym miejscu.

- Te plugawe skurczybyki chcą mnie wykończyć – mruknęła. – Zmusili mnie do lewitacji nad tym durnym kotłem. Nie trudno się domyślić, że długotrwałe latanie zużywa mnóstwo energii. Już nie wspominając o tym, jaka głodna jestem. Zatłukę tego rudego smarkacza, że mnie wywiózł na takie zadupie!

- Pomogę ci. Przez niego musiałam po ciebie jechać. No i też jestem głodna. A to największy problem – dodała Kikari.

Rozejrzała się, sprawdzając, czy nikogo nie ma w pobliżu i zaczęła mówić ściszonym głosem.

- Chłopcy raczej po nas nie przyjdą. Znalazłam już miejsce, którym możemy wyjść. Ale najpierw musimy wydostać się stąd w jakiś sposób. Łańcuchy łatwiej zerwać, niż to coś, czym jesteś otoczona. Próbowałaś to w ogóle zepsuć?

- Nie, wcale – sarknęła.

- No jak patelnią, to nie ma czemu się dziwić – mruknęła pod nosem.

- Odwal się od mojej patelni. Po za tym nie próbowałam nią. Wzięłam coś ostrego, ale to nic nie dało.

- Z czego to w ogóle jest? - spojrzała się krzywo na bańkę.

- Skąd mam wiedzieć? Ale nie wygląda na żaden materiał.

- Jutro musisz za wszelką cenę wydostać się stąd. Chociaż na chwilę.

- Dobra, dobra – potaknęła Itamaki. - Dam radę. To jest coś, co świetnie wychodzi Itami. Spróbuj się przespać. Ja i tak nie mogę. Ty nie musisz pilnować, żeby nie spaść.

- Jeśli uda mi się zasnąć, to będzie najdziwniejsze miejsce i najdziwniejsza poza w jakiej to się stanie.

- Powodzenia – uśmiechnęła się pod nosem.