27 cz.2

Itami poczuła, jakby jej serce rozpadło się na dwie połówki, widząc pioruny skierowane w jej stronę. Jednak one uderzyły spory kawałek za jej plecami o platformę, gdzie powstało spięcie elektryczne. Midoriko odciągnęła Itamaki w zdziwieniu i złości, patrząc, jak przy ziemi wciąż majaczyły błyski. Itachi z powrotem wskoczył na skałę.

- Gdzie on jest? – zapytał White.

Itamaki po raz pierwszy słyszała taką nienawiść w jego głosie i pogardę w oczach Mimo że wzrok kierował na Midoriko, ta odraza wcale nie była skierowana do niej. Lecz do kogoś innego.

- Itamaki, powiedz mu, że ma cię zostawić – zażądała Midoriko.

 - Ufasz jej czy mi? – zapytał White, zwracając wzrok w stronę Itami.

- Jesteś taki jak wszyscy inni… - powiedziała cicho Ikeda.

Ta odpowiedź całkowicie roztrzaskała jego maskę. Na twarzy wymalowało się wielkie zdziwienie i  rozczarowanie. Itami nie mogła na to patrzeć, więc odwróciła wzrok.

- Nie prawda - szepnęła, a jej twarz przybrała wyraz przerażenia. – Oszukuje nas…Nie chcę w to wierzyć…Bo jesteś naiwna…Wiem…

Ikeda upadła na kolana, wystraszona patrząc na swoje drżące, białe ręce. Midoriko i Itachi patrzyli na nią ze zdziwieniem i niepokojem. W końcu Japonka położyła rękę na jej ramieniu. Dziewczyna spojrzała się na nią z szeroko otwartymi czarnymi oczami, z których spływały łzy.

- Jesteście gotowe – powiedziała z dumą, jakby skończyła budowę jakiejś pracy, nad którą siedziała latami. – Jeśli pójdziecie ze mną, spełni się wasze marzenie.

- Itami, wybacz mi, ale nie mogę pozwolić, żeby zabrała cię do Lalki Rogera – rzekł White, zamykając oczy.

Mężczyzna wziął głęboki oddech. Usłyszał krzyk. Gdy otworzył oczy, tuż przed nim była Midoriko, która kierowała naginatę w jego serce. Zrobił unik, jednak ostrze przeszło przez jego ramię. Poczuł piekielny ból w tym miejscu, ale spojrzał jej w oczy. Broń upada. Coś przybija Midoriko do ściany. Pojawia się kruk. Szarpie ją ostrymi szponami. Dziewczyna krzyczy bezgłośnie. Pod nią kałuża krwi. Jasno. Midoriko upadła, przyciskając obie ręce do brzucha. Przeklęła, wyjąc z bólu. Nagle podniosła się gwałtownie, krzywiąc twarz w bólu. Niewidzialna siła pociągnęła ją za ramię.

- Też jesteś na sznurkach? – zadrwił Itachi.

- Ty jesteś mistrzem katany – zauważyła kąśliwie Midoriko, wystawiając rękę w bok. – A zostałeś ranny.

Itachi szybko podniósł swoją dłoń i wokół Itami powstał płomienny krąg czemu nie kwadrat? Itaś ma fetysz na okręgi. Midoriko prychnęła. Obok niej zmaterializował się koń, którego dosiadła z imponującą prędkością, biorąc pod uwagę, że miała na sobie sukienkę i jej brzuch paraliżował ból. Odjechała nim w stronę tropików, pozostawiając zdziwionego Itachiego na platformie.

Ogień ustał. Itachi od razu podbiegł do Ikedy i kucnął przy niej. Objął ją, ale Itamaki odepchnęła go. Złapał się za ramię, w które wcześniej został ugodzony i skrzywił się. Mimo to nie odwracał od niej wzroku. Łzy obficie spływały po policzkach.

- Co ona ci zrobiła? – wyszeptał.

- Pomogła mi – wyjęczała.

- Pomogła? Jesteś cała roztrzęsiona. Nawet nie możesz normalnie myśleć.

- Zamknij się! – przerwała mu. – Skąd możesz to wiedzieć?!

- Widzę. Ona była przysłana przez Lalkę Rogera. Widziałem ją pierwszy raz, ale znam jego techniki. Przywiązał do ciebie i do niej swoje sznurki. Dlatego odciągało cię do tyłu, dlatego wstała mimo bólu, który jej zadałem przez iluzję. On po prostu jest tu gdzieś w pobliżu. A jej ludzie, zanim zjawiłem się, czekali z bronią i wielkim workiem, do którego miała cię zepchnąć. Naprawdę myślisz, że ktoś taki mógł ci pomóc w czymkolwiek?

Ikeda nic nie odpowiedziała, jedynie wciąż płakała. Dopiero po dłuższym czasie odezwała się, co chwilę zatrzymując się, by nabrać powietrza.

- Zrobiła to. Później też miała mi pomóc. A ty nawet nie potrafiłeś dostrzec tego, że jesteśmy dwie. Dla mnie nie istniej słowo „ja”. Bo zawsze Itami mi towarzyszy. Rozumiesz? Jestem dwiema osobami. Moim drugim marzeniem, o którym ci nie mówiłam, jest to, by być jednym. Midoriko miała doprowadzić do jego ziszczenia.

- Czemu wcześniej mi tego nie powiedziałaś? – zapytał Itachi.

- Dlaczego miałabym to zrobić? – prychnęła Itamaki, nie kontrolując łez. – Zmieniłbyś o mnie zdanie. Ale Itami miała nadzieję, że chociaż to dostrzeżesz, ale myliła się jak zwykle.

Kapitan patrzył dłuższą chwilę na Ikedę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. W końcu, z pewnym trudem, przytulił ją do siebie,. Zaskoczona zastygła w bezruchu.

- Już dawno zauważyłem, że jesteś zmienna – rzekł łagodnie. - Nie raz miałem wrażenie, że rozmawiam z dwiema osobami. Wybacz, ale nigdy nie pomyślałbym, że możesz mieć taki problem.

- Dlaczego to mówisz? – zapytała Itamaki roztrzęsionym głosem. – Kłamiesz!

Krzyknęła i znów odepchnęła go od siebie. Wstała niezręcznie i patrzyła na niego przerażona. Itachi przeklął pod nosem, ponownie łapiąc się za ramię, które pulsowało mu bólem. Mimo że jedną rękę miał już całą we krwi, poniósł się na nogi.

- Kłamiesz- powtórzyła Itamaki. - Ciągle kłamiesz. Jesteś taki sam jak inni, prawda? Oszukujesz nas. Ciągle. Możesz darować sobie fałszywe czułości, rozumiesz?! Znajdź też ten cholerny skarb, otworzę ci go i zostaw mnie w spokoju!

Itachi słuchał tego z uniesionymi brwiami. Gdy Itamaki skończyła, kapitan spojrzał na nią ze smutkiem i współczuciem, po czym zrobił minę jakby coś sobie przypomniał.

- To ona, czyż nie?

- Tak! Otworzyła mi oczy na moją głupotę! Itami wierzyła, że chociaż będziesz się martwić, że nie było nas dwa dni. Ale ja miałam rację. Obchodzi cię jedynie to, co mamy. Nie my.

- Itami, naprawdę zdaje ci się, że masz dla mnie znaczenie tylko dlatego, że jesteś kluczem?!

- Ja starałam się mieć nadzieję, że nie. Ale ona upadła. A Itamaki w to nie wierzy.

- Mylicie się obie. Gdybyś mnie interesowała tylko dlatego, że jesteś kluczem, nie trudziłbym się, żeby dbać o twoje bezpieczeństwo aż tak. Sam mógłbym zrobi ci krzywdę, gdybyś zrobiła coś źle. Liczyłoby się wyłącznie to, że masz żyć, a reszta byłaby mi obojętna. Dobrze wiesz, jak by to wyglądało, bo już tak cię traktowali. A tymczasem ja wpadam w szał, gdy ktokolwiek cię zrani. O tym Midoriko już nie wspomniała, prawda?

- Więc co? Co chcesz mi przez to powiedzieć?

- Że mylisz się. Nie jestem jak wszyscy.

- I że niby nie zostałam twoją zabawką? Na jakiej podstawie mam w to uwierzyć?! – w tym momencie wybuchła kolejnym wodospadem łez.

- Nigdy nie przeszło mi przez myśl, że mogłabyś nią być. Nie zapominaj, kim jestem. Takie coś mogłoby być na poziomie Lalki Rogera. A powinnaś widzieć, że nienawidzę go i jego metod też.

- A jednak ktoś od niego chciał mi pomóc? Jak zamierzasz to wytłumaczyć?

- Nie wiem. Nie musiałbym ci nic wyjaśniać, gdybym nie chciał. W tej chwili widzę jedynie efekt ich poczynań: zepsucie ciebie i odsunięcie ode mnie. Zapewne miało to na celu zaciągnięcie cię na jego statek. Tylko tyle. Proszę cię, przestań płakać – zakończył łagodnie.

Podszedł do niej powoli. Myślał, że znów odsunie się, jednak stała w miejscu. Objął ją i przytulił do siebie mocno. Zabolało go ramię, lecz nie zwracał na to uwagi. Miał wrażenie, jakby trzymał w ramionach małe dziecko, któremu ktoś ukradł ukochaną lalkę. Dopiero po dłuższej chwili, Ikeda powoli przestawała płakać. Wtedy Itachi odsunął ją delikatnie od siebie, jednocześnie kładąc rękę na jej policzku i ocierając łzy.

- Przepraszam, powinienem dawno ci to powiedzieć. Moja złość, gdy coś ci się dzieje, szczególnie na samego siebie, bierze się z jednego prostego powodu. Zakochałem się w tobie. Nie w jednej z was. Tylko w całej tobie. Może nie dostrzegłem, że jest was dwie, dlatego że obie kocham tak samo.

Ikeda otworzyła szeroko oczy, zupełnie jakby zobaczyła ducha. Kapitan pochylił się i musnął ją w usta, po czym nieznacznie odsunął się. Spojrzał na nią, jakby pytając o zgodę. Pomimo łez, które wciąż lały się po jej policzkach, Itachi dostrzegł w jej oczach nadzieję i radość. Dopiero wtedy pochylił się ponownie i pocałował ją. Itami niepewnie zawiesiła mu ręce na szyi, a on przytulił ją jeszcze mocniej. Itachi czuł pewną ulgę. Zupełnie jakby jakiś ciężar, który długo gotował się, spadł mu z serca. Cieszył się, że w końcu wyznał jej, co do niej czuł od dawna i że w końcu nie musiał powstrzymywać się od pocałowania jej. Wpił się więc w jej usta, ciesząc się ich słodkim smakiem. Dopiero po dłuższej chwili odsunęli się od siebie.

- Czy na pewno mogę ci wierzyć? – zapytała.

- Owszem – odpowiedział, wycierając jej łzy z policzków. - Tak jak ufałaś mi do tej pory. Przed rozmową z Midoriko.

- Przepraszam, że znów musiałeś martwić się o mnie. I że zostałeś skaleczony.

- To nie jest głęboka rana, więc sami damy radę ją opatrzyć. A co do tej sytuacji, proponuję wrócić do naszego obozu, spakować rzeczy i przenieść się gdzieś indziej.

Itami kiwnęła głową, jakby zamyślona. Itachi dźgnął ją w brzuch. Kiedy odskoczyła, spojrzała się na niego pytająco.

- Nad czym myślisz?

- Zabolało mnie to, co powiedziałeś o Midoriko, bo zdążyłam jej zaufać. Ale wygląda na to, że masz raję. Chociaż zdaje mi się, że i tak mogłaby mi trochę pomóc.

- A mi nie. On nie wie, co oznacza to słowo – jego głos znów stał się chłodny. – Chodź – powiedział już łagodnie.

Wziął ją za rękę i poprowadził przez platformę do lasu. Podczas drogi, a także pakowania się, rozmawiali o tym, co łączyło Itachiego z Lalką Rogera. Itami była zaskoczona jego opowieścią.

Itachi już dawno znał historię słynnego, a jednocześnie okrytego tajemnicą, korsarza o pirackich popędach, który powszechnie uważany był za najgroźniejszego na oceanach. Mówiono, że potrafił owinąć wokół palca nawet swojego władcę, przez co zaczęto nazywać go Lisem z Hiszpanii. Po pewnym czasie jego zwierzchnik zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Babcia Itachiego, która opowiadała mu jego historię, twierdziła, że to właśnie on zabił monarchę. Wtedy na tron wszedł nowy władca. Nie uznawał Lisa, więc odebrał mu tytuł korsarza. Potem wydał rozkaz o aresztowaniu go za piractwo, co skutkowało jego zniknięciem. Nikt go nie widział, ani o nim nie słyszał przez jakiś czas. W tym czasie pojawił się jego następca zwany Kanibalem. Pirat ten miał w zwyczaju smażyć kapitanów rabowanych statków na oczach ich załogi. Właśnie wtedy znów zaczęto mówić o Lisie. O jego planach, mających na celu zgładzić Kanibala. W końcu, choć były to jedynie pogłoski, owy scenariusz sprawdził się. Hiszpan nie tylko przywrócił sławę dla siebie, ale również ośmieszył swojego wroga, paląc go samego na oczach jego załogi, nad którą później przejął dowodzenie. Dzięki temu uzyskał nowy tytuł - Lalki Rogera. Wielu próbowało mu go odebrać. Jednak większość z nich Hiszpan zabił, zanim zdążyli go zobaczyć po raz pierwszy.

Itachi miał dopiero małą załogę, a jego jedynymi towarzyszem, których traktował jakby byli na tym samym poziomie, byli Sumisu i Tsuya. Zatrzymali się w małej zatoce na Haiti, by zakupić broń. Ku zdziwieniu młodego i bogatego już kapitana, obok przybił inny, duży statek. Kazał jednemu ze swoich ludzi obserwować pokład drugiego okrętu i w ciągu dnia zajął się własnymi sprawami. Wieczorem wyszedł wraz z Tsuyą do miejskiego baru, gdzie mieli spotkać się z handlarzem broni. Jednak mężczyzna nie zjawił się sam. Towarzyszył mu wysoki Hiszpan w krótkich, ciemnych włosach. Jego uroda była wręcz zabójcza, co nie umknęło uwadze dziewczyny. Na głowie miał czarny kapelusz, który ściągnął wchodząc do pomieszczenia.

- Nazywam się Francisco Dali. Proszę mi wybaczyć, że mieszam się w pańskie interesy – powiedział Hiszpan, podchodząc do nich. – Jednak mam podobny interes do tego pana.

Oboje dosiedli się do stolika i Francisco zamówił rum dla każdego u kelnerki, która patrzyła na niego jak na obrazek i odeszła z chichotem. To wyraźnie zdenerwowało Tsuyę,, której Francisco przypadł do gustu.

- Itachi. A to jest Tsuya – przedstawił ich zwięźle White. - Potrzebna mi katana, lekka w manipulowaniu i oczywiście najwyższej klasy. Ponadto dziesięć najnowszych rodzajów broni palnej – powiedział rzeczowo.

- Z pominięciem tych gównianych – zaznaczyła Tsuya.

- Zadziwiające. Również potrzebuję takiej katany – oznajmił Francisco z czarującym uśmiechem. - Chciałbym też sto kordelasów, tyle samo garłaczy i dziesięć karabinów.

- Liczny zakup – zauważył Itachi, lustrując go wzrokiem.

- Liczna załoga – wzruszył ramionami.
- Na statku?

- Owszem. Proszę nie myśleć o mnie źle – uniósł ręce w geście niewinności. – W tych czasach na otwartych wodach jest mnóstwo piratów. Nie jestem jednym z nich.

- Rozumiem.

Resztę rozmowy przeznaczyli na techniczne uzgodnienia. Tsuya zdawała się nie móc odwrócić wzroku od Francisco. Jego uroda i sposób bycia był zupełnie inny niż wszystkich. Jednak to właśnie niepokoiło Itachiego, który patrzył na niego z dystansem.

W pewnym momencie handlarz wyszedł, aby dać swojemu towarzyszowi, czekającymi na zewnątrz, spis zamówień, po czym wrócił na miejsce. W tym czasie rozchichotana kelnerka przyniosła im kufle. Tsuya patrzyła z zazdrością, jak Francisco odsyłał ją z zalotnym uśmiechem. Nagle straciła przytomność. Itachi od razu zareagował, przytrzymując ją. Po chwili otworzyła oczy.

- Czy nic ci nie jest? – zapytał Francisco

Jego twarz wyrażała szczery niepokój, choć Itachi mógłby przysięgnąć, że chwilę temu widział niezadowolenie i zdziwienie na jego twarzy.

- Nie. W porządku – powiedziała, kręcąc głową. – Nie pij tego – szepnęła do Itachiego, po czym wyprostowała się.

Wszyscy wznieśli toast i dwóch mężczyzn opróżniło kufle do dna, natomiast pozostała dwójka niezauważenie wylała swoje trunki. Po jakimś czasie rozległ się krzyk. Niedaleko ich stołu, wcześniej rozchichotana kelnerka leżała na ziemi, a jej koleżanka prosiła o ratunek. Chwilę później handlarz zaczął się dusić.

- Widziałam to – szepnęła Tsuya do Itachiego. - Chodźmy.

Wstali gwałtownie i wyszli z baru. Tsuya chciała iść w stronę okrętu, ale Itachi zatrzymał ją i pociągnął za róg budynku. Spojrzała się na niego pytająco ze złością, lecz on pokręcił głową i przyłożył palca do ust. W końcu na zewnątrz wyszedł Francisco, śmiejąc się w najlepsze.

- To on? – szepnęła z niedowierzaniem.

Francisco momentalnie zmienił wyraz twarzy. Spojrzał  w miejsce, gdzie byli schowani. Sięgnął za poły płaszcza i wydobył stamtąd katanę. Itachi wyszedł mu naprzeciw ze swoją bronią, każąc Tsuyi zostać w miejscu.

- Nie specjalnie mam ochotę na walkę, aczkolwiek jeśli ją zaczniemy, masz marne szanse na przeżycie – oznajmił znużonym tonem.

- Zobaczymy.

- Dlaczego staram się być miły, skoro i tak wszyscy nie są w stanie posłuchać się jedynej dobrej rady – westchnął teatralnie.

Francisco z zadziwiającą prędkością zaszarżował Itachiego. White nigdy wcześniej nie walczył z takim przeciwnikiem. Czuł jakby Francisco i jego broń stanowiła jedność. Sam to opanował. Jednak jego moc była większa. Sprawniejsza. Bardziej doświadczona. I choć Itachi czuł, że przegra tę walkę, sprawiła mu radość i pewnego rodzaju fascynację. Nie sądził, że ktoś był w stanie władać kataną lepiej od niego. Ale okazało się, że Francisco to potrafił, co zmotywowało go do polepszenia swoich umiejętności. W końcu jednak Hiszpan wybił mu broń z ręki i pchnął go tak, że upadł na ziemię.

- Niech twoim ostatnim słowem będzie twoje nazwisko – powiedział Francisco, podnosząc katanę do góry.

- White – syknął przez zęby, uśmiechając się.

- Dziękuję. W takim razie zdradzę ci, że moje było fałszywe.

Opuszczał broń, by zabić przeciwnika, jednak nagle ją zatrzymał. Znalazł się w świecie Itachiego. Ale odezwał się. Nie powinien być w stanie tego zrobić. Ciemność rozpłynęła się i znów znaleźli się przed barem. Hiszpan najpierw patrzył na kapitana z zaskoczeniem, po czym roześmiał się szaleńczo i schował katanę.

- Doprawdy nie sądziłem, że spotkam kogoś, kto mógłby mi dorównać. W dodatku wydajesz się być moją bratnią duszą – zaśmiał się jeszcze głośniej. – Na pewno jeszcze kiedyś się spotkamy.

Hiszpan wystawił rękę w stronę budynku, po czym jego dłoń zaiskrzyła się i wystrzeliły z niej pioruny. Uderzyły w coś wewnątrz i nastąpił wybuch, który zaślepił Itachiego. Słyszał z chaosu, który nagle zapanował, tylko wołanie Tsuyi. Po chwili znalazła się obok niego.

- I co było później? – zapytała Itamaki, podnosząc rzeczy z ziemi, gdy już skończyli wszystko pakować.

- Wróciliśmy. Nie było po nim śladu. Ale jego okręt został. Kazałem Sumisu zabić wszystkich, którzy zostali na pokładzie i ukradłem statek. Ponoć dziwnie zareagował – oznajmił Itachi, podnosząc cięższe bagaże. – Zaczął śmiać się, po czym podpalił najbliższą osobę, którą miał obok siebie. Słyszałem, że tak było, ale nie widziałem tego osobiście.

Wzruszył ramionami i skierował się na północ. Itamaki biorąc swoje rzeczy, ruszyła za nim.

- Ale widziałeś go później?

- Tak. Wiele razy. Gdy zbierałem załogę, on co jakiś czas przychodził jakby na kontrolę. Nie zawsze we własnej osobie. Ale kiedyś często ze sobą walczyliśmy. Chociaż nie sądzę, by chciał mnie zabić. Raczej sprawdzał moje zdolności i motywował mnie do polepszenia ich. Tamtego dnia koło knajpy chyba postanowił, że będę jego konkurentem. Ale przez to poznałem go bardziej niż ktokolwiek inny. No i sam domyśliłem się, że jest Lalką Rogera.

Po dalszej wędrówce i rozmowie, zatrzymali się w lesie. Rozbili obozowisko przy blasku ognia, który Itachi wytworzył. Gdy skończyli rozpakowywać się, zgasił je.

- Więc mówisz, że Tsuya zauroczyła się w Lalce Rogera? – zapytała Itamaki w zamyśleniu.

- Na początku tak.

- Ciekawe czy spodobałby mi się, skoro mówisz, że uważała go za bardzo przystojnego.

- Ej! – dał jej kuksańca w bok. – Jesteś okrutna wiesz?

- Zawsze taka byłam – wzruszyła ramionami.

- Ale mogłabyś być teraz milsza dla mnie – zaśmiał się.

- Przecież jestem.

Itachi spojrzał na nią spode łba. Zaśmiała się i zaplotła ręce na jego szyi. Kapitan od razu uśmiechnął się, na co Itamaki odpowiedziała prychnięciem. Itachi objął ją w pasie, a ona zbliżyła się i pocałowała go czule. Opowieść Itachiego i zatracenie się w miłości do niego, okazało się dla niej najlepszym pocieszeniem, a zarazem ratunkiem przed zagubieniem się w samej sobie, do czego doprowadziła Midoriko. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę z tego, od jak dawna chciała zbliżyć się do niego w ten sposób. Przylgnęła do niego mocniej i w tym samym momencie oboje polecieli do tyłu. Jednak nie zwracali na to uwagi i wciąż skupiali się tylko na sobie i pocałunku, w którym złączyli swoje dusze.

Cieszmy i radujmy się, gdyż Itachi i Itami w końcu są razem. Yatta!
W dodatku możemy obchodzić dziś pierwszy 'jubileusz' , gdyż dobiłam 100 stron! *o*
*wyobraziła sobie fajerwerki, szampana i torta na cześć 100 stron i bije blaskiem swojej zajebistości*