2

Itamaki wybudziła się ze snu w momencie, gdy uderzyła o ziemię.

- Jun mówił, żebyś tylko pobujała – usłyszała głos męski ale kobiecy majtka.

- Ja usłyszałam: ,,obudź ją, najlepiej wywalając z koi”- odpowiedział głos Asumy, a poszkodowana otworzyła oczy i wstała.

- Och. Boli mnie teraz tyłek – jęknęła Itami. – A swoją drogą nie pamiętam, żebym zamawiała budzenie.

Jej głos brzmiał o wiele weselej i sympatyczniej niż poprzedniego dnia. Jednak oprócz tego radosnego spojrzenia, nic się nie zmieniło.

- Ale już jest rano i jedzenie! – zawołał majtek. – Babcia Juna zawsze Junowi powtarzała, że śniadanie to podstawa, żeby mieć siłę na cały dzień.

- To Sumisu musiał jeść naprawę dużo o poranku – stwierdziła Asuma. – Chodź, Itamaki.

- Itami jestem – poprawiła ją z uśmiechem.

Asuma zrobiła lekko zdziwioną minę, ale wzruszyła ramionami i odwróciła się.

- No dobrze. Chodźmy już – ponagliła ją.

Po śniadaniu cała trójka wraz z Kikari wyszła na górny pokład.

- Wiecie co? Wiecie co? – odezwał się rudzielec.

- Słuchamy cię – powiedziała Kikari.

- Dzisiaj jest piątek! – zaczął się ekscytować.

- Co z tego? – zapytała Itami.

- No tak. Ona nie wie – zaśmiał się Jun.

- O ile nie mamy innych planów, w weekendy gramy w pokera – wyjaśniła Asuma.

- P-pokera? – jąknęła Itami.

- Tak. Coś nie pasuje? – zapytała się ze złośliwym uśmieszkiem Kikari. – Bo wiesz…będziesz to robić z nami.

- Co? Ale ja nie umiem! Nawet nie wiem, jak to działa – zaczęła histeryzować.

- Mamy czas – uspokoiła ją. - Postanowiłam! Nauczę cię tego i od dzisiaj będziesz moim uczniem, ha!

- Tak jest! – zasalutowała.

Kikari zaśmiała się złowrogo. Itamaki spojrzała na Asumę. Dziewczyna zasłoniła usta przed blondynką.

- Ma popędy do bycia przywódcą i rozkazywania wszystkim – krzyknęła szeptem. - A i tak bosmanem jest Sumisu – w ostatnim słowie dało się wyczuć niekrytą pogardę.

- Hej! Ty też! – zaperzyła się Kikari.

- Ale ja je ukrywam – wzruszyła ramionami.

- Jak to?

Kikari włożyła rękę do rękawa Asumy i wyciągnęła stamtąd mały pistolet.

- Moja zabaweczka! – krzyknęła i zaczęła skakać, a Kikari tylko odsuwała ją od siebie. - Oddaj mi ją, oddaj! Kochanie, chodź do mamusi!

- Urocze są, kiedy tak się kłócą, co nie? – zaśmiał się Jun.

- Być może. Ale to nie ma znaczenia…muszę nauczyć się grać! – odpowiedziała Itami.

Majtek nagle zniknął i pojawił się tuż obok prowadzących kłótnię dziewczyn. W jednej sekundzie Kikari znalazła się na bukszprycie, a w drugiej Asuma wisiała na maszcie, niczym chorągiewka flaga. Natomiast w trzeciej przy nogach Itami upadła broń, a w czwartej sam chłopak stał na środku pokładu.

- JUN! – krzyknęły rozdzielone dziewczyny.

- Jun przeprasza – zawołał rudzielec. - Jun chciał tylko, żebyście się uspokoiły, bo Kikariś musi nauczyć Itamakiś grać w pokera.

- Jak ty to zrobiłeś? – zapytała się Japonka.

- Jun pobiegał sobie trochę.

- Tak szybko?

- Tak – odpowiedziała Kikari, która zeskoczyła z bukszprytu i podeszła do tej dwójki.

- No przecież kapitan musiał mieć jakieś powody, żeby wybrać akurat naszą czwórkę, a teraz już piątkę – wyjaśniła Asuma schodząc z masztu.

- Racja. Kikari! Poker! – krzyknęła nagle Itami.

- To chodź. Pokażę ci co i jak – Kikari poprowadziła nową towarzyszkę do swojej kajuty.

- Myślisz, że się zaprzyjaźnią? – spytał Jun.

- Raczej tak. Właściwie to nie mogę się doczekać tego momentu – odpowiedziała brunetka.

- No tak. Kikariś zdobywa przyjaciół tocząc z nimi towarzyską walkę.

Gdy nastał wieczór cała piątka zebrała się w jednym pomieszczeniu. Itamaki zdziwiła się, że Itachi grał razem z nimi.

- Co?! Znowu wygrałaś?! – oburzyła się Kikari, gdy skończyli trzecią partię.

- Ale chwilę temu wygrał kapitan – odpowiedziała Itamaki.

- Jednak dwa wcześniejsze ty. A przecież mówiłaś, że nie umiesz grać!

- Naprawdę? – zdziwiła się, a Kikari uderzyła głową w stół. – Ewidentnie jesteś lepszym nauczycielem niż myślałaś.

Sumisu stał oparty o burtę i patrzył się na fale oceanu Atlantyckiego. Gwiazdy już udekorowały ciemny płaszcz nieba, tworząc piękne odbicie w niespokojnej wodzie. Usłyszał czyjeś kroki, ale nawet nie musiał się odwrócić, gdyż osoba, do której one należały, stanęła obok niego.

- Nad czym tak myślisz? – zapytała Kikari.

- Nad tą nową.

- I co wymyśliłeś?

- Jest jakaś dziwna.

- Mnie to mówisz?

- Nie o to mi chodzi. Po prostu jest jakaś podejrzana – rzekł, a Kikari rzuciła mu pytające spojrzenie. – Raz zachowuje się jak nadpobudliwe dziecko, a chwilę później mówi, jakby była niewiadomo jaką osobistością…Ile ona w ogóle ma lat?

- O rok młodsza ode mnie.

- Nie widać.

- Jak tam uważasz – westchnęła.

Kikari stanęła bokiem do burty. Sumisu powędrował za nią wzrokiem, po czym odwrócił się do niej przodem. Wtedy Kikari podeszła bliżej.

- Kapitan kazał nam ją chronić. Więc jeśli spróbujesz ją skrzywdzić, osobiście cię zamorduję - szepnęła mu do ucha, po czym odeszła.

Minęło półtora tygodnia, w którym Kikari, Asuma, Jun i Itachi (w miarę swoich możliwości jako kapitana) spędzali bardzo dużo czasu z Itamaki. Pewnego dnia Japonka siedziała na bukszprycie patrząc na spokojne morze. Miała na sobie przewiewną niebieską koszulę i krótkie brązowe spodenki. Choć słońce od kilku dni padało na jej policzki, bo płynęli w obrębie strefy zwrotnikowej, twarz Itami wciąż pozostawała blada jak śnieg.

- Itamaki! – usłyszała za sobą głos Kikari. – Chodź tu!

- Idę, idę! – odpowiedziała.

Itamaki zeskoczyła z miejsca, które ostatnio bardzo polubiła, lądując cichutko na deskach. Podeszła do Kikari.

- Wypiłaś moją herbatę – fuknęła, przykładając strzałę do jej czoła.

- To była twoja? Nie zauważyłam – wzruszyła ramionami.

- Wkurzasz mnie.

- Zdarza się – uśmiechnęła się sztucznie.

- A więc co powiesz na małą walkę towarzyską?

- Proszę?

- To co słyszałaś. Ostatnimi czasy jest tak spokojnie. A przecież w każdej chwili ktoś może napaść na nasz statek. Muszę być przygotowana. Ty zresztą też.

- No dobrze.

- Mam nadzieję, że szybko skaczesz – wyszczerzyła się.

- A żebyś widziała jak wysoko – zaśmiała się.

- Na pewno nie chcesz żadnej tarczy? – zapytała, przygotowując łuk i strzały.

- Nie. Mam to – wyjęła z kieszeni patelnię, a Kikari wybuchła śmiechem.

- Chyba sobie żartujesz – zakpiła.

- Nie rozumiem, co cię tak bawi. Spójrz – sięgnęła do tego samego miejsca i wyjęła stamtąd spory głaz. Uderzyła w niego swoją bronią, a ta rozleciała się na drobne kawałki. – Pewien facet też tak zareagował. Jego mina, kiedy odpadła mu ręka, była bezcenna – uśmiechnęła się niewinnie. – Ale nie martw się, my tu walczymy tylko towarzysko.

- Zabawne. Właśnie chciałam powiedzieć to samo.

Kikari natychmiast wystrzeliła trzy strzały pod rząd, które Itamaki zwinnie ominęła, po czym zaczęła biec w jej stronę. Blondynka ponowiła swój atak używając większej ilości pocisków i wystrzeliwując je jeszcze szybciej. Itamaki musiała odskoczyć do góry, ale następna seria strzałów wręcz podążała za nią. Unosiła się coraz wyżej, aż zrównała się z wysokością masztu.

- Faktycznie wysoko, ale to jeszcze nic ci nie daje! – zawołała z szerokim uśmiechem Kikari.

Itamaki chciała wznieść się jeszcze dalej, ale w to samo miejsce leciała już strzała. Zanim zdążyła zareagować przeszyła jej koszulę. Dziewczyna slalomem szybko poleciała na dół zatrzymując się tuż nad drewnianymi deskami. W tym samym czasie na pokład weszła Asuma i Jun, którzy szybko usidli na burcie oglądając widowisko. Kikari jednak nie dała jej chwili wytchnienia, gdyż znów wysłała serię pocisków. Itamaki sprawnie je ominęła i wyleciała po za obramowanie statku. Kikari podeszła powoli z naprężonym łukiem do miejsca, w którym jej przeciwniczka uciekła.

- Tutaj – rozległ się głos Itamaki za jej plecami, która właśnie brała zamach z patelni.

Kikari błyskawicznie schyliła się i po prostu znikła. Gdzie ona…? Itamaki szybko wzniosła się do góry. Zobaczyła, że jedna strzała szybuje tuż za nią, więc skręciła. Kikari po chwili znów stała się widzialna.

- Sprytne posunięcie – zauważyła, po czym ponownie wysłała serię pocisków.

Tym razem Itamaki przystąpiła do kontrataku i poleciała prosto na Kikari, odbijając patelnią wszystkie strzały. Udało jej się stanąć naprzeciwko swojej przeciwniczki, ale ta nie dała za wygraną i kopnęła ją lewym sierpowym w bok. Itamaki odpłaciła się jej prawym, ale Kikari zablokowała ten atak. Dlatego Japonka użyła drugiej nogi i trafiła ją w biodro. Kikari podcięła ją i Itamaki przewróciła się. Jednakże dziewczyna szybko zalewitowała nad pokładem i przesunęła się, dzięki czemu mogła wstać. Na jej nieszczęście Kikari znów znikła. Nagle poczuła, że coś przylgnęło do jej szyi. Za sobą usłyszała śmiech przeciwniczki..

- Haha, wygrałam – powiedziała z zadowoleniem.

 Kikari pojawiła się i schowała strzałę, którą przed chwilą poziomo trzymała przy gardle Itamaki.

- Jesteś naprawdę dobra – zauważyła.

- Wiem. Często ćwiczę z Sumisu. Ale ty też jesteś niczego sobie.

- A dziękuję.

- Ależ proszę bardzo – objęła ją ramieniem i poczochrała jej włosy.

- Ej! Nie pozwalaj sobie na tyle, stara!

- Cicho, młoda! Jesteś teraz moją przyjaciółką, więc muszę cię dręczyć.

Tego samego dnia, wieczorem, Itamaki zjawiła się w kajucie Itachiego.

- Chciałeś mnie widzieć, kapitanie? – spytała.

- Tak. Siadaj, proszę – wskazał jej fotel stojący obok stołu, na którym były porozrzucane papiery, mapy i kompasy.

Usiadła przyglądając się Itachiemu. Wyraźnie było widać, że jest zmęczony i zmartwiony.

- A więc o co chodzi?

- O to – przyłożył wskaźnik do archipelagu w Ameryce Środkowej na mapie. – Niedługo trafimy na Morze Karaibskie. Większość statków pirackich ma na tych wyspach swoje, że tak powiem, stałe ,,przystanie”. Uzupełniają bronie, jedzenie i inne różne braki. Najczęściej robiąc to przez rabowanie.

- Po co tam płyniemy?

- Mam informacje od swojego źródła, że pewien człowiek przybędzie tam niedługo. Posiada coś, co należy do mnie, więc mam zamiar mu to odebrać i zatopić jego okręt.

- Rozumiem. A czy oni wiedzą?

- Nie, jutro im powiem.

- W takim razie dlaczego mi mówisz teraz?

- Bo stamtąd wypływają pirackie statki. Ile najdłużej ktoś cię przetrzymywał, zanim jakiś inny człowiek chciał cię zabrać?

- Miesiąc chyba.

- Sama widzisz. Wbrew pozorom na oceanie wiadomości szybko się roznoszą. Na morzu tym  bardziej. Obawiam się, że niedługo możemy zostać zaatakowani.

- Rozumiem.

- Nie mam pojęcia, co zrobić – westchnął.

Itachi złapał się za skronie i zaczął je masować. Itamaki zauważyła, że z tyłu na biurku stoi kubek, a obok czajnik. Wstała i podeszła tam.

- A konkretniej nie wiesz, co zrobić ze mną – uściśliła. – Powinieneś się napić.

- Tak. Zrób z tą zimną wodą normalnie. Widziałem jak dzisiaj walczyłyście z Kikari. Przydałabyś się nam w obronie. Ale jednak boję się i wolałbym, żebyś pozostała w ukryciu.

- Może i słusznie – odpowiedziała i podała mu kubek, po czym usiadła. – Nie chcę być znowu porwana. Podoba mi się tu.

- Czyżby?

- Tak. Choć na lądzie czułam się bezpieczniej.

- Hej. Zawarliśmy układ – przypomniał jej.

Itachi wziął w jedną rękę kubek, a drugą położył tuż pod nim. Nad jego dłonią zaczął płonąć mały ogienek, ogrzewający herbatę.

- Będziemy cię chronić – oznajmił.

- Mam nadzieję, że skutecznie – westchnęła, przyglądając się tańczącym płomieniom. – No dobrze. Zostanę w ukryciu. Przynajmniej nie będziesz rozpraszał się, pilnując mnie. A przecież trzeba zająć się wszystkim i wszystkimi.

- Chyba tak będzie najlepiej.

- Też mi się tak wydaje. To gdzie mam się schować?

- Nie wiem jeszcze. Na pewno jak najniżej. To będzie wiadome dopiero jak Asuma wymyśli strategię.

- Czyli jutro się dowiem?

- Tak – odpowiedział, gasząc płomienie, po czym napił się ciepłej herbaty.

- Martwisz się czymś jeszcze – zauważyła, wciąż widząc, że Itachi ma ściągnięte brwi.

- Nie.

- To nie było pytanie.

- W takim razie fałszywe oskarżenie. Moje myśli zaprząta tylko to.

- A więc lepiej je oczyść – stwierdziła i podniosła się z fotela. – Łatwiej się wtedy racjonalnie myśli – dodała. Mężczyzna jednak patrzył się na nią wciąż tak samo. – Jak będziesz się tyle martwił, będziesz miał później zmarszczki – zaśmiała się cicho, podchodząc do drzwi. – Szkoda byłoby szpecić taką twarz – uśmiechnęła się i wyszła z pomieszczenia.

Powoli poszła do swojej kajuty. Tam rzuciła się na koję. W uszach odbijał się jej własny głos: ,,Szkoda by było szpecić taką twarz”. Piękna twarz…i te błękitne oczy… - pomyślała. Itami, durniu, nie zakochuj się w kapitanie – zaprzeczyła samej sobie, po czym jej myśli znikły i w głowie pozostała pustka, z którą postanowiła położyć się spać.