26

Gdy Itami obudziła się rano, posłanie obok było pościelone. Toteż stwierdziła, że Itachi ruszył na swoje poszukiwania. Jednak kiedy wyszła z namiotu, okazało się, że White dopiero szykował się do podróży. Odwrócił głowę, by spojrzeć na nią, tym samym przerywając czyszczenie katany.

- W końcu wstałaś – powiedział. – Znalazłaś wczoraj to, czego szukałaś?
- Dotarłam do Maskarady. Będę musiała udać się tam jeszcze parę razy – odpowiedziała z uśmiechem.

- Rozumiem – pokiwał powoli głową.

- A jak twoje?

- Stoją w miejscu jak na razie. Dzisiaj pójdę trochę bardziej na południe – oznajmił, a na czole pojawiła się mała zmarszczka. – Trochę już mnie męczą te niepowodzenia.

- Walki wygrywasz.

- Bitwy – poprawił. – Ale to nie wszystko. Jaskinia jest najważniejsza.

Itami przyglądała się kapitanowi w zamyśleniu. Przyzwyczaiła się, że Itachi często miewał zmartwiony wyraz twarzy. Lecz dzień wcześniej, kiedy razem płynęli, widziała tę minę tylko kilka razy i to jej się podobało.

- Za dużo się martwisz – stwierdziła Itamaki. – Zmarszczki ci zostaną.

Itachi westchnął z rozbawieniem pod nosem i podniósł katanę z ziemi. Przypiąwszy ją do pasa, podszedł do Itamaki.

- Mówisz? – zapytał uszczypliwie. – Wtedy pewnie pójdziesz na inny okręt, gdzie będzie młodszy kapitan.

- Tak – wzruszyła ramionami. – I przystojniejszy.

- W takim razie to niemożliwe. I miło, że tak o mnie myślisz.

Itamaki wybuchła śmiechem. Itachi spojrzał się na nią z wyrzutem i zafundował jej kuksańca w bok.

- Jesteś bardzo pewny siebie – stwierdziła, opanowując się Inaczej trudem.

- Inaczej nie został bym tym, kim jestem – wzruszył ramionami.

Itami przyjrzała się jeszcze raz jego twarzy. Tym razem miał uniesione kąciki ust, a jego czoło było wolne od marszczeń, co wydobywało jego urok.

- Powinieneś częściej się uśmiechać– oznajmiła.

- Zobaczę, co da się zrobić – odpowiedział.

Itachi podszedł do niej i pocałował ją w czoło.

- Pójdę już. Bądź ostrożna.

Itami kiwnęła głową, a Itachi odwrócił się z uśmiechem i ruszył w głąb tropików. Ikeda została przy namiocie trochę dłużej, żeby przygotować się do wyjścia. Gdy w końcu wyszła, w połowie drogi złapał ją deszcz, przez co podróż zajęła więcej czasu niż poprzedniego dnia. Gdy w końcu trafiła do Jaskini Maskarady, okazało się, że poziom wody, wpływającej do tunelu, wyraźnie zwiększył się. Na szczęście nie na tyle, by przeszkodził jej w wejściu do środka. Jednak nie spotkała tam nikogo. Mimo że przeszukała całą jaskinię, Midoriko nie było. Czekała na nią dłuższy czas, ale wciąż nie było tam żywej duszy. W końcu zirytowana wróciła do namiotu, wyklinając Midoriko.

Przez kolejne dwa dni Ikeda chodziła do Jaskini, jednak wciąż nikogo w niej nie było. Dopiero za trzecim razem znalazła w środku Midoriko.

- Gdzieś ty się podziewała?! – zawołała.

- Nie mówiłam, że będę codziennie na ciebie czekać – odpowiedziała, jak zwykle wpatrując się w nią świdrującym wzrokiem.

- To już trzeci raz jak przychodzę, a ty raczyłaś się zjawić dopiero teraz. Nie wiem, kiedy wypłynę, a ty masz mi pomóc, zanim to się stanie.

- Nie musiałbym tego nie robić, gdybym nie chciała – zaznaczyła. – Idź pod wodospad.

- Nie potrzebuję go. Mogę rozmawiać od zaraz.

- Nie – odpowiedziała krótko i odwróciła się plecami. – Po prostu nie masz siły tam stać, Itamaki.

- Mam.

- W takim razie pokaż.

- Nie muszę ci nic udowadniać.

Itamaki skrzyżowała ręce na piersiach i odwróciła wzrok. Nie rozumiała, po co miała znów stać pod zimną wodą i męczyć ramiona. Chyba miałam wystarczająco czasu na przemyślenia, jak jej nie było.

- Ostatnio rozmawiałam z Itami, więc jesteś na mnie trochę zła. Ale dziś chcę poznać ciebie, więc idź.

Itamaki prychnęła pod nosem, ale skierowała się w stronę wodospadu. Gdy wyszła stamtąd niego, była cała przemarznięta. Trzęsąc się z zimna, dołączyła do Midoriko, która siedziała na skale.

- Widzę, że duma jest dla ciebie bardzo ważna – stwierdziła.

- Oczywiście – mruknęła Itamaki. - Nie mogłabym pozwolić sobie na jej brak.

- Przecież to robisz. Za każdym razem, gdy puszczasz Itami.

- Nie jestem nią.

- Mimo tego macie wspólne ciało, działacie na zmianę i razem decydujecie o swoim losie, jednocześnie wciąż zachowując pewną odrębność.

Midoriko intensywnie wpatrywała się w Itamaki. Wstrzymała jej wzrok, mimo że ciągle dziwiły ją te żółte oczy. Miały w sobie coś lekko niepokojącego. Pewnie dlatego, że wyglądały, jakby widziały więcej niż inne. Midoriko nagle przechyliła głowę.

- Jaki masz stosunek do Itami? – zapytała.

- Wkurza mnie. Jest zbyt radosna, naiwna i słaba.

- I jej zazdrościsz – uniosła brwi do góry, jakby sama zaskoczona swoim stwierdzeniem.

- Niby czego?

- Ty to wiesz najlepiej.

Itamaki odwróciła wzrok, marszcząc brwi (zabawa pt. „Itachi”) i założyła ręce na siebie. Miała ochotę krzyknąć, że to nie prawda, wyprzeć się tego. Ale jednocześnie zdawała sobie sprawę, że gdyby tak zrobiła, skłamałaby. W innych okolicznościach postąpiłaby tak. Jednak coś jej mówiło, że Midoriko rozpoznałaby łgarstwo. Te oczy zdają się widzieć wszystko.

- A ty nie? – zapytała w końcu, spoglądając na Midoriko.

- Dlaczego miałabym ci to powiedzieć? To twoje odczucia, nie moje. Pewnie byłoby ci łatwiej, gdybym ja przedstawiła to, czego się wstydzisz. Ale nie jesteś tutaj, by iść z górki.

- Nie powiem jej tego.

- I tak przyznałaś się już dwa razy – zaśmiała się.

Itamaki przeklęła siebie pod nosem, znów odwracając wzrok i marząc brwi. Jeszcze trochę i przez nią będę wyglądać jak Itachi.

- Właściwie to zabawne – stwierdziła Midoriko.

- Zabawne?!

- Tak.

- Nie widzę w tym nic śmiesznego! Nie ma nic radosnego w tym, że wszyscy kochają Itami, a kiedy pojawiam się, zmieniają swoje nastawienie. Każdy tak robi. I zawsze.

- Jesteś jak druga osoba. Z każdym człowiekiem rozmawia się inaczej. Dlatego tak jest.

- Dlatego chcę byśmy były jednym.

- Więc najpierw musicie się rozdzielić.

- Dlaczego?

- Tylko tak zrozumiecie swoją odrębność, a jednocześnie to, co was łączy.

- Nie rozumiem tego toku myślenia, ale spróbuję ci zaufać.

- Cieszę się – odpowiedziała z uśmiechem.

 W jej oku pojawił się błysk. Za każdym razem, gdy Itamaki go widziała, pojawiało się w niej dziwne uczucie. Nie potrafiła go określić. Wiedziała tylko, że nie jest dobre. Chyba, że mi się tylko zdaje.
- Powiedz mi, Itamaki, zawsze tak było? Czy byłyście osobno od początku?

- Wydaje mi się, że kiedyś byłyśmy jednym. Ale odkąd pamiętam, wciąż miałam świadomość, że nie jestem sama.

- Kiedy to się stało?

- Nie wiem. Nie było żadnego wydarzenia. Chociaż odkąd dowiedziałyśmy się, że jesteśmy kluczem, coraz bardziej zaczęłyśmy oddzielać się od siebie.

- Nie sądzisz, że ciekawie byłoby, gdyby okazało się, że istnieje drugi klucz?

Midoriko zadała to pytanie, patrząc się w bliżej nieokreślony punkt niedaleko kamieni. Ku zdziwieniu Itamaki, uśmiechała się. Jednak bardziej dziwił ją sam pomysł Midoriko.

- Na pewno byłoby mi łatwiej.

Przez kolejne trzy dni Ikeda codziennie spotykała Midoriko w Jaskini Maskarady, gdzie rozmawiały długimi godzinami. Mimo tego wracała do namiotu wcześniej niż Itachi, lecz zawsze czekała na jego powrót. Kiedy pojawiał się, rozmawiali przez długi czas. Itachi opowiadał o niesamowitych jaskiniach, które odkrył. W jednej nawet znalazł malutkie bryłki złota i stwierdził, że będzie musiał kogoś tam wysłać.

Jednego dnia Midoriko wypytywała Itami o to, jak żyło jej się na Fiery Raven, choć nigdy przedtem nie poruszała tego tematu.

- Po twoich opisach trudno mi uwierzyć, że to naprawdę Goniący Kruk – westchnęła Midoriko.

- Jak go nazwałaś?

- Goniący Kruk. Pewna osoba tak go określa, a ja przyzwyczaiłam się do tego – wyjaśniła krótko.

Itami pokiwała powoli głową, po czym uśmiechnęła się do siebie. Midoriko jak zwykle nie spuszczała z niej wzroku.

- Zakochałaś się w nim – powiedziała nagle.

- Co?!- zawołała, zszokowana.

- To co słyszałaś. Bardzo to po tobie widać, kiedy o nim opowiadasz.

- Ale…

- Mam ponadprzeciętną umiejętność szybkiej analizy. Możesz mi opowiedzieć o nim z perspektywy twoich uczuć. Wtedy będę mogła stwierdzić, czy on czuje to samo.

Itami przez dłuższy czas siedziała w ciszy i zastanawiała się, czy powinna zrobić to, o co Midoriko ją poprosiła. Kiedy jednak wyobraziła sobie, jak lżej jej będzie, gdy wyrzuci to z siebie, opowiedziała jej o swoich relacjach z kapitanem. Gdy skończyła, Midoriko przez chwilę nic nie mówiła w zamyśleniu. W końcu spojrzała się na nią, uśmiechając się słabo. Podeszła bliżej i przytuliła dziewczynę.

- Wydaje mi się, że to tylko gierka. White jest wybredny, więc nie wyżywa się na każdej lepszej kobiecie. A ty pewnie spodobałaś się mu, więc będzie chciał cię wykorzystać.

- Ale przecież…On zawsze martwi się o mnie - powiedziała cicho, a jej oczy zaszkliły się.

- Bo jesteś kluczem.

- Itamaki zawsze to powtarza. Ale ja wierzę, że nie ma racji – łzy poleciały po jej policzkach.

- W tym wypadku zgadzam się z nią. Mimo odmienności White’a, nie możesz zapominać o tym, w co wierzyłaś na początku. Tak naprawdę jest jak wszyscy piraci. Nie ma wyjątku.

- Chyba wolałbym nie znać twojej opinii. Cicho wierzyć, że coś dla niego znaczę. Nawet jeśli to kłamstwo

- I zostać wykorzystaną – powiedziała ostro. - Itami, posłuchaj mnie, musisz się zdystansować. Za bardzo przywiązałaś się do osoby, która tak naprawdę niewiele różni się od innych, u których byłaś.

- Nie znasz go – wyjąkała.

Strumień łez, który obficie spływał po jej policzkach, wsiąkał w suknię Midoriko.

- Wystarczają mi opowieści twoje i osoby, która zna go od jego pirackich narodzin.

- Kto to?

- Zabawne, ale też chciałabym wiedzieć.

- Nie chcę dziś wracać, nie będę mogła powstrzymać się od łez.

- Zostań tu. Jeśli chcesz, mogę ci towarzyszyć.

Itami pokiwała głową i mocniej przytuliła się do Midoriko. Ta uśmiechnęła się sama do siebie, czego Ikeda nie widziała.