42

Itachi wiedział, że na jego powiekach leżą zimne okłady, ale wcale ich nie czuł. Oczy wciąż piekły go niemiłosiernie. O ile ognia mógł używać niemalże do woli, tak na iluzje zużywał dużo mocy. Zresztą błyskawice działały podobnie. Zazwyczaj było go stać na trzy lub cztery w ciągu dnia. Więc dlaczego nie mógł za pierwszym razem zaatakować tamtego mężczyzny? Podejrzewał, że to mogło mieć coś wspólnego z jego wiecznie płonącym okiem. Ale nie wiedział, jaki to miało ze sobą związek. Był pewien, że Elliott doszłaby do jakiegoś wniosku. Tylko że jej już nie było. Szczypanie w oczach wzmocniło się, kiedy poczuł, że napływają do nich łzy. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że to przez niego zginęła. Gdyby udało mu się od razu nałożyć iluzję, zapewne wygrałby i uratowałby Elliott. Ale tego nie zrobił. Może dlatego, że był za słaby. Ale udało mu się później. Skrzywił się na samą myśl o tym zdarzeniu. Zrobił dokładnie to samo, co Lalka Rogera zwykł stosować na osobach, które go zobaczyły. Przebicie skóry pozwalało na większą możliwość manipulacji dla Oczu Iluzji. Wizje przesłane w ten sposób, trzymały się znacznie dłużej niż normalnie. Bardziej oddziaływały. Sprawiały, że ofiara popadała w obłęd i robiło wszystko, co ktoś chciał, byle tylko pozbyć się okropnych obrazów ze swojej głowy. Jednak Lalka Rogera zawsze robił to tak, aby osoba ginęła, gdy wykona swoje zadanie. Nigdy nie miał w zwyczaju okazywać żadnej łaski. A życie ludzkie nie miało dla niego najmniejszego znaczenia. Itachi zaczął zastanawiać się, czy powoli nie stawał się podobny do niego. Nie chciał taki być. Myśl, że mógłby stać się taki jak Lalka Rogera, obrzydzała go. Wolałby już upodobnić się do wszystkich innych piratów po za nim.

- Śpisz? – usłyszał kobiecy głos niedaleko siebie.

- Nie.

- Co się stało z twoimi oczami? – zapytała Midoriko, siadając na krześle.

- Nadużyłem iluzji.

Przez chwilę zapadła cisza.

- Po co mieć moc, która ma takie powikłania? – zapytała w końcu. - Oślepniesz.

- Nie używam jej tak często. Ale podejrzewam, że Roger ledwo co widzi.

Itachi delikatnie uśmiechnął się, a Midoriko wybuchła śmiechem. Kiedy Trafalgar powiedział jej, że jest ślepy, myślała, że to żart. Potem jednak zaczął jej opisywać, co widzi zamazane, a czego w ogóle nie zauważa. Wtedy przekonała się, że mówił prawdę. Ale wciąż nie potrafiła pojąć, jak ktoś, kto miał problemy ze wzrokiem, mógł tak szybko reagować na jakiekolwiek zmiany w jego pobliżu.

- Przyjmę to jako potwierdzenie mojego przypuszczenia. Nie wiesz może, ile nie będę nic widział?

- Nie. Nie mam wykształcenia medycznego.

- Wiem.

Itachi ponownie poczuł ból w sercu, a w myślach pojawiła się zatroskana twarz Elliott. Wiedział, że nie znajdzie tak zdolnej lekarki jak ona. Wszyscy ambitni doktorzy nie mieli zamiaru zniżać się do poziomu piratów. Miał na statku kilku medyków, ale głównie byli to samoucy lub uczniowie Elliott. Nie potrafili tego co ona.

- Musimy znaleźć ci nowego lekarza.

- Gdzie?

- We Francji. Wytwórca mojej laki jest lekarzem. Byłam tam z Rogerem. Namawiałam go, żebyśmy zabrali doktora ze sobą. Ale on twierdził, że jego teraźniejszy medyk jest wystarczający.

- Jakby potrzebował lekarza – prychnął z rozbawieniem Itachi.

- On nie. Ale inni tak. I powiem ci, że jest gówniany.

- Czyżby nic nie poradził na ból brzucha po naszym pierwszym spotkaniu?

Itachi zaśmiał się, ale ucichł, gdy poczuł uderzenie łokcia na swoim boku. To przypomniało mu, że rudy majtek został postrzelony w podobne miejsce.

- Czy Jun tu jest? – zapytał.

- Tak. Śpi teraz. Ten najstarszy lekarz powiedział, że już jutro nie będzie śladu po jego ranie. Chociaż wyraźnie był tym zdziwiony.

- To świetnie. Mam tylko jeden problem. Nie mogę zarządzać statkiem, będąc ślepym.

Ta sprawa była czymś, co męczyło go odkąd wszedł do kliniki. Nie wiedział, jak długo nie będzie nic widział. Załoga potrafiła poradzić sobie sama przez jeden dzień. Ale przy dłuższym czasie, potrzebowali kogoś, kto rządziłby nimi. Bosmanem był Sumisu, więc to on zazwyczaj go zastępował. Teraz jednak nie miał na swoim statku nikogo takiego. Osobami, którym najbardziej ufał byli Midoriko i Jun. Jednak przekazanie władzy Japonce, byłoby nierozsądne. Choć miał nadzieję, że dobrze robi, wierząc jej, to spora część piratów miała inne zdanie na ten temat. Podejrzewał, że wtedy protestowaliby. Natomiast Juna nie traktowaliby poważnie. Wtedy przypomniał mu się Rashid – rzecznik załogi. Ten Egipcjan w średnim wieku zawsze był opanowany, roztropny i potrafił łagodzić spory. Dlatego został przedstawicielem piratów. Przeprowadzał wszelkie głosowania na temat każdej ważnej decyzji, którą miał podjąć kapitan. Wolę załogi przekazywał bosmanowi, a ten kapitanowi. Jednak nikt nie zajął miejsca Sumisu, więc Rashid miał przedstawiać wszystko Itachiemu osobiście. Większość piratów darzyła go szacunkiem, toteż stwierdził, że rzecznik mógłby zająć jego miejsce na parę dni.

- Możesz iść na górę i zawołać do mnie jakiegokolwiek majtka?

- Pewnie.

Usłyszał, jak Midoriko wstała. Jednak jej kroki zmieszały się z innymi. Pod jej nieobecność zastanawiał się, w jaki sposób mógłby coś robić, nawet kiedy nic nie widział. Nie chciał leżeć bezczynnie, nie wiadomo przez ile. Oczywiście mogło okazać się, że obudzi się nazajutrz całkiem zdrowy. Wtedy nie byłoby problemu. Ale istniała inna możliwość i musiał przygotować się na jej konsekwencje.

- Majtek Steven melduje się! – usłyszał czyjś głos.

- Idź do Rashida i powiedz mu, żeby przeprowadził głosowanie. Chcę, żeby został bosmanem. Niech załoga wybierze też nowego rzecznika na jego miejsce. Po za tym przekaż mu, że powierzam mu Fiery Raven dopóki nie odzyskam normalnego wzroku.

- Tak jest! – zawołał i odszedł.

- Musimy zmienić ci opatrunek, kapitanie – oznajmił jeden z uczniów Elliott.

Następnego dnia jedno oko Itachiego bolało już mniej. Jednak to, w którym był płomień, wciąż mocno dawało się we znaki. Daniel, najstarszy i najwybitniejszy z obecnych medyków, zdecydował, że założy mu inny rodzaj opatrunku. To oznaczało, że kapitan przez tydzień miał mieć zasłonięte oczy. Z nieukrywaną niechęcią zgodził się na to tylko dlatego, że Rashid i załoga uznali jego pomysł. Dzięki niemu miał poczucie, że nie zostawił statku na pastwę losu. Choć powstały spory na temat tego, kto powinien zostać drugim rzecznikiem, nie przejmował się tym. Wiedział, że w końcu dojdą do porozumienia. Zawsze tak było, więc dlaczego tym razem miałoby być inaczej? Bardziej skupiał się na tym, że Jun wyszedł już z kliniki i odwiedzał go codziennie. Cieszyło go to, ale większość czasu wolał spędzać sam. Wsłuchiwał się wtedy we wszystkie dźwięki dookoła. Zaczął odróżniać kroki poszczególnych osób. Potrafił wytworzyć sobie w myślach obraz niektórych sytuacji po samych odgłosach. Miał wrażenie, że jego zmysły wyostrzyły się. Chrapanie jednego pacjenta nie dawało mu spać, choć nigdy wcześniej nie miał z tym problemu. Ale tym razem odgłosy wydawane przez tego mężczyznę bębniły mu po uszach z podwojoną siłą.

Itachi zaczął już chodzić po klinice, krzątając się z kąta w kąt. Lekarze byli zdziwieni, że udawało mu się nie wpadać po drodze na ludzi ani też na łóżka. Itachi po prostu znał ustawienie mebli na pamięć, a gdy ktoś szedł, słyszał to, więc wiedział jak go omijać. Kiedy przychodził Jun, majtek pomagał mu wychodzić na górny pokład. Choć Itachi go również znał na pamięć, chodzenie po nim sprawiało mu większy kłopot. Z początku nie potrafił ocenić odpowiednio odległości i pewnie przewróciłby się kilka razy, gdyby nie stała asekuracja Juna. Ale im częściej starał się wsłuchiwać w otoczenie, tym bardziej udawało mu się je czuć. Zupełnie jakby to jego ciało zaczęło widzieć a nie oczy. Odkrył też, że potrafił rozpoznać, kiedy ktoś używał swojej mocy. Cieszył się, że nabycie tej umiejętności, może pomóc mu w przyszłości. Przez większość dnia skupiał się na swoim otoczeniu i po prostu chodził. Wieczorami natomiast leżał w łóżku i rozmyślał godzinami. Wspominał Elliott. Ich wspólne dzieciństwo. Pierwsze spotkanie, kiedy był już piratem. A także jej ostatnie chwile. Doszedł do wniosku, że Elliott podejrzewała, iż tamten mężczyzna ją zabije. Dlatego ostrzegła go, żeby nie wybuchł. Wiedział, że mógł tak zareagować. Gdyby nie jej uwaga, zapewne zrobiłyby to. Ale w końcu udało mu się opanować. Przynajmniej połowicznie. Wciąż dręczyło go, że zrobił to samo co Lalka Rogera. Ale poniósł za to karę i w pewien sposób cieszył się z tego. Przyjęcie pokuty sprawiało, że czuł się lepiej. W końcu zauważył, że popełnił też masę innych błędów, za które powinien odpowiedzieć. Długo myślał o wszystkich, którzy od niego odeszli. Przywoływał w myślach obrazy, kiedy jeszcze wszystko było dobrze. Zaczął analizować to, co mówili niedługo przed odwróceniem się od niego. Dopiero wtedy część z tych słów dotarła do niego. To sprawiało, że czuł się fatalnie. Miał ochotę popłynąć do każdego z nich, aby wykrzyknąć, jak bardzo żałuje swoich decyzji i żeby ich przeprosić. Choć doskonale wiedział, że to nie załatwiłoby niczego, czuł, że musiał to zrobić. Tylko nie wiedział w jaki sposób. W rzeczywistości nie miał możliwości, żeby płynąć najpierw do Korei, potem na Fidżi i w kilka innych miejsc. Po za tym takich osób jak Elliott po prostu nie dało się przeprosić. Choć żałował wielu rzeczy, jedna bolała go najbardziej i sprawiała, że czuł się jak zdrajca. Mimo że dziewczyny twierdziły, iż Itami wróciłaby do niego, gdyby Itachi podał jej dłoń, on nie wierzył w to. Nie potrafił sobie wyobrazić, żeby mu przebaczyła. Może dlatego, że sam nie umiał tego zrobić względem siebie. Ale mimo że nie czuł się wart, by znów być obok niej, chciał zapewnić jej bezpieczeństwo. A żeby to zrobić, musiał odnaleźć skarb. Otworzyć go z pomocą jej lub Midoriko. Następnie upewnić się, że już nikt nie będzie na nią polować. Wtedy mógłby odejść, żeby nie przysparzać jej bólu już nigdy więcej.

Dojście do tych wniosków zajęło mu kilka dni. W końcu postanowił powiedzieć o części z nich Junowi i Midoriko.

- Jutro zdejmują ci bandaże – oznajmiła Midoriko, siadając na krześle.

- Teraz kapitan będzie musiał przyzwyczaić się do widzenia – powiedział majtek, stojąc obok.

- Jun, usiądź na łóżku – rzekł Itachi.

Green spojrzał na kapitana, po raz wtóry zaskoczony, że wiedział, gdzie się znajdował. W końcu kiwnął głową i zajął miejsce obok niego.

- Może jestem teraz ślepy. Ale widzę znacznie więcej – oznajmił Itachi. - Nie tylko poprawiły się reakcje moich zmysłów. Zacząłem dostrzegać pewne rzeczy. Zauważyłem swoje błędy. Pewnie nie wszystkie. Mimo to będę starał się jakoś je naprawić. Przepraszam was za moją prawdziwą ślepotę.

- To powinieneś skierować tylko do Juna. Dla mnie byłeś po prostu głupcem. Za to nie musisz przepraszać.

- Ale Jun się nie gniewa – powiedział majtek, któremu łzy spływały po policzkach. – Junowi było tylko przykro, że kapitan był taki niemiły. Ale Jun bardzo cieszy się, że kapitan znów jest taki jak dawniej.

Itachi uśmiechnął się i podniósł się do pozycji siedzącej. Poklepał majtka po rudych włosach, co sprawiło, że rozpłakał się jeszcze bardziej.

- Niestety już nigdy nie będę taki jak dawniej – oznajmił kapitan. - Moje winy nie pozwolą mi na to. Ale nie mam więcej zamiaru krzywdzić bliskich mi osób. Zastanawiam się też, czy nie zacząć szukać Itami.

- Nie – odpowiedziała od razu Midoriko.

Itachi zwrócił głowę w jej stronę. Mimo że jej nie widział, wyobraził sobie, że skrzyżowała ręce na piersi, co rzeczywiście zrobiła.

- To bardzo szlachetne postanowienie, ale jest na nie trochę za późno. Płyniemy do Francji nie tylko po lekarza. Podejrzewam, że uda się nam znaleźć trochę informacji. Teraz priorytetem jest znalezienie skarbu. Jeśli to zrobisz, Itami zjawi się tam i tak. Sama do ciebie przyjdzie, nie będziesz musiał jej szukać. A jeśli teraz skupisz się na niej, zmniejszysz szanse na spełnienie marzenia. A sam dobrze wiesz, że część twoich ludzi w tej sprawie myśli tak samo jak Sumisu.

Itachi zastanowił się przez dłuższą chwilę. Przeanalizował wszystko i poszukał, czy nie było tam niczego, co mogłoby wpłynąć na korzyść Lalki Rogera. Choć w zasadzie ufał Midoriko, wciąż musiał zachować ostrożność. Ku jego zadowoleniu, nie znalazł w tym nic tego typu i stwierdził, że miała rację. Skinął głową w jej stronę.

- Dobrze. W takim razie, Jun, powiedz sternikowi, że chcę znaleźć się na wybrzeżu Francji już jutro.