31 cz.1

Itamaki siedziała na bukszprycie, obserwując jak na lądzie zbierali się piraci z Fiery Raven. Wiedziała, że zaraz odbędą się pojedynki, ale nie sądziła, iż pół załogi będzie na to patrzeć. Wzruszyła ramionami i zeszła ze swojego miejsca. Zobaczyła, że na górny pokład wchodził Itachi, który rozmawiał z Sumisu, więc podeszła do nich.

- Ilu ludzi oddałem? – zapytał kapitan.

- Czterdziestu – odpowiedział bosman.

- Ilu z nich żyje?

- Piętnastu.

- A bez poważniejszych obrażeń?

- Jeszcze wczoraj było trzech.

 - Cudnie – powiedział z ironią. – Cześć, Itami. Idziesz patrzeć, czy darujesz sobie? Bo ani z pokładu nic nie zobaczysz, ale w trakcie nie wrócisz na statek.

- Dlaczego?- zapytała Itami.

- Bo to całe widowisko pogonię na okręt.

- Pójdę z wami.

Itachi objął ją w pasie i zeszli na dół, a za nimi Sumisu, który wyraźnie powstrzymywał się od kąśliwych uwag. Cała trójka czołówkowiczów przedarła się przez tłum piratów, aż doszła do miejsca, gdzie stała Kikari i inni.

- Wywal ich na ten cholerny statek, mam dość tego, że rzucają się wyzwiskami – powiedziała Souten. – Zamknij się, gnoju!

Uderzyła pirata, który obok niej krzyczał coś do swojego przeciwnika, aż zatoczył się wylądował na ziemi.

- Nie denerwuj się tak, Kikari – uspokoił ją Itachi.

Kapitan puścił Itami, która stanęła obok Souten. Odwrócił się w stronę niepożądanej hołoty. Podniósł rękę i nad nią wybuchła wielka kula ognia. Natychmiast nastała niemalże cisza.

- Wszyscy, których nie prosiłem o zejście, mają wracać na statek – powiedział głośno i donośnie.

Przez tłum przeszedł pomruk oburzenia, ale w końcu piraci zaczęli władowywać się na okręt. Itachi zgasił swoją ogniową kulę i odwrócił się z powrotem. Od razu o wiele łatwiej dało się zauważyć, że za Kikari ustawiła się jedna grupa, a za mężczyzną, o imieniu Denis, druga. Większość stanowili mężczyźni, ale znajdowała się tam też para kobiet, które wręcz syczały na siebie.

- Wszyscy powiedzieli, że chcą być wrzuceni do wody, jeśli zginą – rzucił Sumisu, podchodząc do pierwszego pirata przy Denisie. - Płeć przeciwna woli zostać spalona.

Chwycił mężczyznę za ramię i poprowadził go kawałek dalej. Drugi człowiek, Brian, zrobił to samo z piratem, stojącym przy Kikari. Z Fiery Raven zaczęły dochodzić krzyki, w których padały imiona walczących. Sumisu i jego kompan ustawili przeciwników tyłem do siebie. Wręczyli każdemu po jednym garłaczu i kordelasie. Noże włożyli w pasy, natomiast pistolety trzymali w rękach. Sumisu i Brian odeszli parę metrów od nich i stanęli natomiast miejscu. Itachi natomiast podszedł do walczących.

- Marsz! – wydał komendę.

Dwaj mężczyźni przeszli dokładnie osiem kroków, przez co stanęli tuż przed Sumisu i Brianem. Okrzyki ze statku stały się głośniejsze.

- Pal! – zawołał Itachi.

Dwaj piraci gwałtownie odwrócili się i wypalili z garłaczy w stronę przeciwnika. Rozległ się krzyk i mężczyzna po stronie Briana, upadł na ziemię. Człowiek stojący przy nim wziął jego kordelas i wbił mu go w serce. Po tym ruszył po następnego pirata. Sumisu kazał mężczyźnie po swojej stronie wrócić na statek i również poszedł po następnego.

Podobnie wyglądała cała kolejka. Ten sam rytuał. Jednakże część z walczących chybiła i nikt nie trafił tego drugiego. Wtedy dobywali kordelasy i walczyli, aż któryś zabił przeciwnika. Ku zdziwieniu wszystkich najbardziej zażarcie pojedynkowały się dwie kobiety. Wtedy nawet Kikari zaczęła cicho kibicować jednej z nich. Jednak ich walka skończyła się na tym, że zabiły siebie nawzajem. Po tym załoga na statku zaczęła wiwatować. Sumisu wziął na swoje ręce wszystkie martwe męskie ciała i wyrzucił je w głęboką wodę. Natomiast kobietami zajął się Itachi, który rozpalił na trupach ogień. Po tym kazał wszystkim wrócić na statek, co też większość uczyniła. Na dole zostały tylko Kikari i Itamaki, więc podszedł do nich.

- To dość prostackie – zauważyła Ikeda.

- I tak jest najlepszym wyjściem. W trakcie tego pobytu straciłem czterdziestu sześciu ludzi. Ale zaraz idziemy z Junem i Jeanem zobaczyć osoby, które były zainteresowane wstąpieniem do naszej załogi.

- Jean to ten, który umie wykryć kłamstwo, jeśli skupi się bardzo? – zapytała Kikari.

- Tak. Jak wrócimy, zostaną tylko ostatnie przygotowania i wypływamy.

- To przynieś nam kogoś ciekawego.

Uśmiechnęła się szeroko, po czym odwróciła się i ruszyła w stronę okrętu. Itachi chwilę patrzył jak odchodziła, ale potem zwrócił wzrok w stronę Itamaki. Wpatrywała się w niego, więc uśmiechnął się. Itamaki odpowiedziała mu tym samym. Objął ją w talii i przyciągnął do siebie, a Itamaki zarzuciła mu ręce na szyję.

- Tak właśnie sobie pomyślałam, że jednak nie jesteś taki święty, jaki wydajesz się być – powiedziała, uśmiechając się złośliwie.

- Ja nigdy nie mówiłem, że jestem. Mimo wszystko pirat to pirat.

- A miałeś mi udowadniać, że nie jesteś taki jak wszyscy – nadymała policzki.

Itachi złożył na nich dwa pocałunki.

- Nie chce mi się już. Myślałem, że zdążyłaś przyjąć to do wiadomości tak na stałe.

- To twierdzenie może się zmieniać – wzruszyła ramionami.

- Jak ty mnie kochasz, co?

- Po mojemu – odpowiedziała, jakby to była najoczywistsza rzecz w świecie.

Itachi prychnął pod nosem, a Itamaki zaśmiała się cicho. Nachylił się i pocałował ją namiętnie, mocniej przytulając do siebie. W pewnym momencie usłyszeli czyjeś kichnięcie. Dopiero wtedy odsunęli się od siebie i odwrócili w stronę źródła dźwięku. Obok stał uśmiechający się Jun.

- Nie miałeś szorować pokładu? – zapytał Itachi.

- Jun szorował wczoraj! – zawołał z rozpaczą.

- A dzisiaj nie chcesz?

- Przecież Jun idzie z kapitanem.

- Ale to możesz, jak wrócisz.

- A czy Jun naprawdę musi? – zapytał, a jego oczy zaszkliły się.

- Nie. Chciałem ci tylko dokuczyć.

- Kapitanie!

Itachi zaśmiał się i poklepał Juna po ramieniu. Itami uśmiechnęła się szeroko na ten widok. Kapitan spojrzał na mężczyznę, który podszedł do nich.

- Możemy już iść, Jean? – zapytał.

- Tak, kapitanie.

Itachi kiwnął głową i odwrócił się do Itami. Pocałował ją krótko, ale czule i ruszył wraz z Junem i Jeanem w stronę lasu. Itami patrzyła na nich tak długo, aż nie znikli jej z pola widzenia. Dopiero wtedy weszła z powrotem na statek.

Midoriko stanęła na brzegu zatoki i kucnęła. Oblała wodą twarz i dłonie, z których spłynęła krew. Spojrzała na czarną bluzkę, gdzie również była plama. Westchnęła i podniosła się. Sam powinien to wyczyścić – pomyślała, po czym weszła na mały statek. Zawsze dziwił ją jego rozmiar. Myślała, że Lalka Rogera pływa potężnym okrętem o wysokiej wyporności i dużej ilości dział. Zamiast tego siedział w zwykłej, niepozornej karaweli. Chociaż wyjaśnił jej, że to pozwala mu działać z ukrycia, wciąż uważała, że powinien mieć dużo lepszy statek. Weszła do swojej kajuty i ściągnęła czarne ubranie. Założyła krótkie granatowe spodenki i białą koszulę z żabotem. Wzięła w rękę czarne rzeczy i zaniosła do innego pomieszczenia. Stamtąd skierowała się do pokoju Lalki Rogera. Zapukała.

- Jestem zajęty – odpowiedział jej głos zza drzwi.

- Czym ty możesz być zajęty?

- Spotkaniem.

Midoriko wywróciła oczami i weszła do jego kajuty. Roger siedział przy stole z jakąś kobietą, która wyglądała na zdziwioną obecnością kogokolwiek.

- Wybaczcie, że przeszkadzam. Wezmę tylko rum i już sobie idę – powiedziała, uśmiechając się sztucznie.

Podeszła do szafy i wyciągnęła stamtąd jedną butelkę. Po wzroku mężczyzny wiedziała, że nie podobało mu się jej zachowanie. Ale nie dbała o to, bo chciała z nim porozmawiać. Odwróciła się i zobaczyła, że dwójka wpatruje się w nią. Musiała powstrzymać uśmiech, kiedy wyczytała w umyśle kobiety, że chciała, żeby Midoriko już sobie poszła. Ruszyła więc w stronę drzwi.

- Jeszcze raz przepraszam, że przeszkadzam. Ale rum kończy się szybko – powiedziała, kładąc znaczący nacisk na ostatnie słowo.

Uśmiechnęła się jeszcze raz do kobiety, po czym wyszła i skierowała się na górny pokład. Tam rzuciła pierwszemu lepszemu piratowi butelkę i oparła się o burtę. Zaczęła zastanawiać się, dlaczego już nie wypłynęli, skoro Itachi miał to zrobić dzisiaj. Potem jednak pomyślała, że to może mieć związek z tamtą kobietą. Prychnęła pod nosem i odwróciła się w stronę zejścia pod pokład. Ile można wydobywać informacje? Po dłuższej chwili w miejscu, w którym utkwiła wzrok, pojawił się Lalka Rogera. Przywołał do siebie jednego pirata i powiedział mu coś. Mężczyzna kiwnął głową i zszedł na dół. Hiszpan spojrzał na Midoriko i podszedł do niej.

- Naprawdę nie mogłaś zaczekać? – zapytał.

Midoriko od razu zauważyła, że był zły. Choć w jego głosie nie dało się wyczuć absolutnie nic. Żadnych emocji. Po chwili wpatrywania się w niego, stwierdziła też, że nie miał dziś humoru.

- Wykonałam zadanie. Nie było łatwe, więc chyba należy mi się chwila czasu z twojej strony.

- Która mogła nastąpić później – zauważył.

- Chcę rozmawiać z tobą teraz – powiedziała, patrząc prosto w jego ciemnobrązowe oczy. – Nie moja wina, że akurat w tym samym czasie zaprosiłeś sobie kogoś do kajuty.

Roger roześmiał się i trudno było powiedzieć, czy robił to szczerze.

- Nie wiedziałem, że jesteś o mnie zazdrosna.

- Bo nie jestem. Przeszkadzała mi. Tylko tyle.

- Co u niej wyczytałaś? – zapytał, zmieniając temat.

- Żebym sobie poszła. Była na ciebie napalona – wzruszył ramionami.

- Zauważyłem. Wkurza mnie to. Utrudnia mi wydobycie informacji. Ale… - zawiesił głos.

Odwrócił się do tyłu, gdzie pirat, z którym wcześniej rozmawiał, wynosił ciało kobiety.

- Udało mi się. Jak zawsze – dokończył z szelmowskim uśmiechem.

Lalka Rogera stanął bokiem do Midoriko. Schylił lekko głowę i wykonał gest rękoma, by poszła przodem. Midoriko chwilę patrzyła na niego spode łba, po czym, kręcąc głową, ruszyła do przodu. Hiszpan poszedł za nią.